Geschiedenis

De Ierse Wolfshond is een heel oud ras, maar zoals bij alle hondenrassen is zijn uiterlijk in de loop der eeuwen veranderd.

Zijn voorouders werden Celtic Greyhound, Irish Hound, Celtic Huntinghouds en Irish Wolfdogs genoemd, maar in een brief van de Griekse schrijver Flavius Arrianus (1400 v. C.) wordt al gesproken over een zeer grote, ruwharige hond met een vriendelijk karakter, een echte mensenvriend.

Een Consul uit Rome (390 v. C.) heeft een dankbrief gestuurd aan zijn broer Flavianus, voor het schenken van 7 Irish Hounds. Daaruit blijkt dat, ook toen al, de honden een zeer grote verschijning waren. Deze honden werden gebruikt in de arena van Rome voor gevechten tegen beren en ander groot wild en later als aanvallers tegen vijanden en beschermers voor de edelen in veldslagen.

Vermoedelijk zijn deze grote Hounds met de Kelten / Galliërs mee naar Ierland gekomen waar ze èn als statussymbool voor edellieden èn voor de jacht op wolven werden gebruikt.

Door het uitsterven van de wolf in Ierland in (1786) en het uitbreken van de oorlog (o.a. voedselschaarste) is de Irish Wolfdog bijna uitgestorven. Maar zoals eigenaren kunnen bevestigen, is zijn imposante verschijning en zijn aanhankelijke en mensvriendelijke aard de reden dat er in de geschiedenis steeds mensen zijn opgekomen voor (het bestaan van) de Ierse Wolfshond.

Zo heeft Archibald Hamilton Rowan (1757-1834) een belangrijke bijdrage geleverd, evenals H.D. Richardson, die later met Capt. Graham heeft samengewerkt.